Morze Północne

… a miało być tak pięknie …

Miało, miało, ale się … popsuło.

Pierwsze dwa dni na Morzu Północnym (wtorek i środa) były fantastyczne. Baksztag albo półwiatr. Autopilot za sterem. Ciepło, słonecznie.  Mogłem się oddać swoim ulubionym zajęciom – drobnym naprawom (mam dwa autopiloty-psuły się i były naprawiane, na zmianę), nakładaniu opasek na liny, zmianom żagli, czy wreszcie, gotowaniu prawdziwego obiadu z 3 dań – słoiczek od Pani Jadzi (Pani Jadziu – Jest Pani Wielka 🙂 ) z prawdziwymi ziemniakami i surówką z pomidorów z sosem vingeret … a potem zmywaniu…

Mam ze sobą 3 zeszyty Sudoku – w sumie 1000 łamigłówek – już kiedyś, wkrótce, mam nadzieję, będę mieć okazję przystąpić do rozwiązywania pierwszej z nich. Albo do przeczytania jednej z książek których mam spory zapas….   Ale to potem…. kiedyś.

Po 2 i pół dniach, a konkretnie w  środku nocy ze środy na czwartek, nastała cisza, flauta znaczy, a po niej  zmiana kierunku wiatru.  Tyle, że żadna z prognoz nie zapowiadała, że dmuchnie 5 z SW, czyli centralnie w twarz,  a potem, w piątek urośnie do 7B i lepiej…. i tak do soboty, do południa.

Dopadło mnie to wszystko w odległości ok. 150 mil od wybrzeża holenderskiego – konkretnie: wysp Fryzyjskich.  Mój chytry, uknuty jeszcze w Skagen, plan (może Calais, a może nawet Cherbourg), skorygowany już w Thyboron (może Dunkierka, moooże Osteda albo Zeebruggen… noooo, w najgorszym razie Amsterdam) natychmiast zamienił się w marzenie o zacisznym porcie Den Helder, który, mimo wszystko,  jeszcze do końca  czwartku wydawał się możliwy do osiągnięcia.

Piątek był koszmarny. Jak wygląda Morze Północne po 2-3 dniach silnego wiatru, nie musze chyba nikomu z żeglarzy opowiadać.

Nie żeglarzom powiem – jest dość skotłowane. Widzieliście kiedyś maszynę do ćwiczeń rodeo?  To taka imitacja byka albo konia, z siodłem na grzbiecie, wykonująca dzikie podrzuty, obroty i skoki na boki, mająca tylko jeden cel – wyrzucenie jeźdźca z siodła….
No to tak wygląda, mniej więcej, żegluga małym jachtem po Morzu Północnym, gdy wieje ponad 6B.

Dojechaliśmy tak do pól wydobywczych – naftowych albo gazowych, nie wiem, usytuowanych w strefach rozgraniczenia ruchu, oznaczanych na mapach morskich czerwoną plamą. Wjechałem miedzy platformy wiertnicze. Nie było wielkiego wyboru. Mogłem trzymać  taki kurs, albo się poddać i zjechać np. na wyspę Borkum (Niemiecką) a to by oznaczało stratę z trudem zdobytych, w kierunku zachodnim, mil. „Wjechałem między platformy” – nie oznacza jednak, że kluczyłem między nimi. One są rozstawione w tak dużej odległości od siebie, że ledwie się widzą nawzajem.

Od jednej do drugiej płynie się dobre kilka godzin. Strefa ochronna platform, której nie wolno naruszać, to 500m.

Po niemal 2 dobach za sterem zacząłem odczuwać pewne znużenie, uknułem więc kolejny chytry plan.

Strefa rozgraniczenia ruchu, czyli obszar zaznaczony na czerwono, jest wyłączony z żeglugi. Dotyczy to statków. Jachtami nikt się nie przejmuje…  Powinno się zapytać ochronę platform o zgodę na przejście w pobliżu … ale wiecie jak to jest … „kto się dużo pyta, ten tylko sobie biedy napyta” … Jak zapytam, to regulamin może im kazać odmówić.  A tak …. może przymkną oko ?   Skoro obszar jest wyłączony, to na pewno nie najedzie tam na mnie żaden statek, gdybym np. zasnął i przespał dzwonek budzika.  Ostatnia, otrzymana przez telefon satelitarny prognoza (dziękuję Marku), mówiła, że dmuchać tak będzie do rana a potem wiatr osłabnie do 5kn z kierunku W.  Halsówka pod wysoką falę i pod wiatr jest beznadziejna. Z każdym halsem znosi mnie coraz bardziej na wschód. Trzeba dotrwać do tego ranka. Wjechałem na środek „placu” i  postawiłem jacht w dryf (na żaglach oczywiście). Mam spory zapas wody po zawietrznej. Jacht dryfuje spokojnie, z prędkością ok. 1 – 1,5 kn.   Przygotowałem późną kolację ( 3 w nocy – należę do tzw. sów i lubię pracować do późnej nocy).

Ledwie zdążyłem położyć się i zdrzemnąć chwilę, zostałem wywołany przez radio. I to po nazwie jachtu.

Zgłosił się Guard-ship – statek chroniący platformy wiertnicze. Poprosił mnie o zmianę kursu, ponieważ prowadzi on zbyt blisko pola ochronnego platformy. Nie pomogło tłumaczenie, że nie płynę a stoję w dryfie, a raczej ciężko jest zmienić kurs dryfu – powiedział bym nawet, że nie da się go zmienić. A nawet  coś tam wspomniałem o awarii steru i że chcę poczekać, aż się rozwidni. Dla pana ze statku liczyła się kreska na mapie, świadcząca, że mój kurs biegnie, według niego, w kierunku platformy … to nic, że oddalonej o kilkanaście mil. Przepis jest przepis. Krótko mówiąc, bardzo grzecznie ale bardzo stanowczo poprosił żebym się stąd zabierał. No to się zabrałem i do rana uprawiałem halsówkę po polach naftowych, ale już najwyraźniej, bezpiecznymi, dla platform, kursami, bo więcej mnie nie niepokoili.

Ranek nie przyniósł osłabienia wiatru. Sztorm skręcił kark dopiero po południu, a później przyszedł zapowiadany kierunek W.  Nie dawało to wielkich szans osiągnięciu Den Helder, ale pozwalało przycupnąć gdzieś w okolicy wyspy Terschelin (Holandia) albo Texel. Wypatrzyłem takie miejsce na mapie.

Wieczorną porą, płynąłem już, niesiony prądem przypływu o szybkości 3 kn, torem wodnym, prowadzącym do wewnętrznego rozlewiska, za należącymi do archipelagu wysp fryzyjskich, wyspami Terschelin-Vlieland-Texel….